ஜெயலலிதா என்ன செய்திருக்கவேண்டும்?

                       ஜெயலலிதா மத்திய அமைச்சரவைப் பட்டியலை அறிவிக்காததுதான் பாக்கி.

மற்ற அனைத்தையும் செய்துமுடித்துவிட்டார்.

தேர்தல் அறிக்கைகள், தேர்தல் பிரகடனங்கள், தேர்தல் பேச்சு எல்லாமே பிரதமர் என்ற அந்தஸ்தில் இருப்பவர் செய்வதுபோலவே செய்துகொண்டு வருகிறார். அவரது ஊழியர்கள் சென்னை தொடங்கி தமிழ்நாடு முழுவதும் ‘பாரதப் பிரதமர் புரட்சித்தலைவி மாண்புமிகு முதல்வர்’ என்பதாகக் கலந்துகட்டி ஒரு வாசகத்தை எழுதி அத்துடன் அவருடைய பிரமாண்ட பிரமாண்ட முகங்களை வரைந்து தமிழ்நாடு முழுவதும் சுவர் ஓவியங்களாகவும் சுவரொட்டிகளாகவும், பிளெக்ஸ் பேனர்களாகவும் பரப்பி அதகளம் செய்துவருகின்றனர்.

மக்களை ஏமாற்றும் கம்பெனிகள் ஆயிரத்தெட்டு கவர்ச்சி வாசகங்களுடன் புதிய புதிய திட்டங்களை மக்கள் முன்பு வைக்கும். எங்கோ ஒரு ஓரத்தில் கண்ணுக்குத் தெரியாத பொடி எழுத்துக்களில் ‘யாவும் வரையறை செய்யப்பட்ட சட்டதிட்டங்களுக்கு உட்பட்டது’ என்ற வாசகம் எங்காவது ஒளிந்துகொண்டிருக்கும். அம்மாதிரிக்கூட எந்த இடத்திலும் சின்னஞ்சிறியதாக ‘வருங்கால’ என்று ஒரு வார்த்தைக்கூட இல்லை. எடுத்த எடுப்பிலேயே ‘பிரதமர்’………………………… அவ்வளவுதான்!

‘தேர்தலில் போட்டியிடும் ஒரு கட்சி  இப்படியெல்லாம் செய்வதற்கு உரிமை இல்லையா, அவர்கள் செய்யக்கூடாதா?’ என்று கேட்டால் –

‘இதுவும் செய்யலாம் இன்னமும் செய்யலாம், எதற்கும் ஒரு அளவு உண்டு  அந்த அளவுபடி செய்யலாம்’ என்பதுதான் பதில்.

‘எதுபற்றியும் கவலைப்படாமல் என்னுடைய பாணி இதுதான் நான் அப்படித்தான் பண்ணுவேன்’ என்று அடம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தால் –

அவற்றுக்கான விமரிசனங்களையும், அவற்றுக்கான விளைவுகளையும் சந்தித்துத்தான் ஆகவேண்டும்.

வேறு வழியில்லை.

இத்தனைச் செய்தவர்கள் இன்னமும்கூட ஒன்று செய்யலாம்.

பேசாமல் ஓ.பன்னீர்செல்வத்தையோ பண்ருட்டி ராமச்சந்திரனையோ அழைத்து ‘எனக்குப் பிரதமராகப் பதவிப் பிரமாணம் செய்துவை’ என்றுசொல்லிப் பதவி கூட ஏற்றுக்கொண்டு விடலாம்.

எல்லாமே விருப்பம் போல் சரிவர நடந்துமுடிந்துவிட்டால் பிரச்சினை இல்லை. 

ஆசைப்பட்டதுபோல் எதுவும் நடைபெறவில்லையெனில் எல்லாமே காமெடிக் காட்சிகளாகப் போய்விடக்கூடிய ஆபத்து உண்டு.

அதுபற்றிப் பரவாயில்லை, அப்படி எதுவும் நடைபெறவில்லை என்றால் ‘இதற்கும் எனக்கும் சம்பந்தமில்லை. என்னுடைய தொண்டர்கள் அவர்களாகவே ஆசைப்பட்டு என்னமோ செய்துவிட்டார்கள். நான் எப்போதும்போல் என்னுடைய வழியில் போய்க்கொண்டுதான் இருக்கிறேன்’ என்று ஏதோ சொல்லிச் சமாளித்துவிடலாம். ஆனால்-

ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் சுவடுகளின் கறைகள் அத்தனைச் சீக்கிரம் அழிந்துபோய்விடும் என்று சொல்வதற்கில்லை.

எந்த ஒரு விஷயத்திலும் நின்று நிதானித்துப் போவதுதான் அழகு.

வேகம் வேகம் வேகம் என்பது விளையாட்டுத் துறைக்கு வேண்டுமானால் சரியாக இருக்கலாம்.

மக்கள் நலன் சார்ந்த அரசுத்துறையிலும் ஆட்சித்துறையிலும் இத்தனை வேகத்துக்கு இடமில்லை.

எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் பாணி என்றைக்குக் கை கொடுத்திருக்கிறது? யாருக்குக் கை கொடுத்திருக்கிறது?

சில வேளைகளில் கை கொடுத்ததுபோல் தோன்றினாலும் இந்தப் பாணி எல்லாம் அரசு இயந்திரத்தை நடத்திச் செல்வதற்கு எப்போதும் துணை போய்விடாது.

சில உயர் அதிகாரிகளை மாற்றுவதற்கும், போர் நடக்கும் காலங்களில், சுனாமி போன்று மக்களை வருத்தும் இயற்கைப் பேரிடர் நிகழும் காலங்களிலும் மக்கள் விரும்பும் சில முடிவுகளை தடாலடியாக எடுத்துச் செயல்படுத்துவதிலும் வேண்டுமானால் கை கொடுக்கலாம். எல்லா சமயத்திற்கும் எல்லா விஷயங்களிலும் கை கொடுத்துவிடாது.

இன்னொரு ஆபத்தும் இருக்கிறது.

இம்மாதிரியான தடாலடி முடிவுகள் “வெற்றி பெற்றுவிட்டால் மட்டுமே” பெயரைப் பெற்றுத்தரக்கூடியவை.

தோல்வியில் முடிந்துவிட்டாலோ தீராப் பழியைத்தான் சுமத்திச்செல்லும்.

‘ஆய்ந்து தெளிந்து’ எடுக்கும் முடிவுகள்தாம் அரசு இயந்திரத்தைச் சிறப்பாக நடத்திச் செல்லுவதற்கான சீர்மிகு பாதை.

ராஜிவ்காந்தி கொலைவழக்கில் கைதான ஏழு பேரை விடுவிக்கலாம் என்று சுப்ரீம் கோர்ட்டே சொல்லிவிட்டது. இப்படியொரு தீர்ப்பு ஒரு கோர்ட்டிலிருந்து அதுவும் சுப்ரீம் கோர்ட்டிலிருந்து வருகிறது எனில் அது எத்தனைப் பெரிய விஷயம்! அதனை எவ்வளவு அழகாகக் கையாண்டிருக்கவேண்டும்?

என்ன செய்தார்?

அதே எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் பாணி!

மொத்தமே மூன்று நாட்கள்தாம் கெடு! அதற்குள் கிளியரன்ஸ் கொடுத்தாக வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நானே விடுதலை செய்துவிடுவேன் என்று எச்சரித்தார்.

என்ன ஆயிற்று?

ஈவு இரக்கம், தமிழகத்தின்பால் நல்லெண்ணம் இவையெல்லாம் கிஞ்சிற்றும் இல்லாத மத்திய அரசு வேண்டுமென்றே தடையுத்தரவுக்கு விண்ணப்பித்தது.

மறுபடியும் கோர்ட். வாதங்கள் பிரதி வாதங்கள் அப்புறம் நீதிபதிகளின் தீர்ப்பு என்று நாட்கள் இழுத்துக்கொண்டே போய்க்கொண்டிருக்கின்றன.

இடைப்பட்ட காலத்தில் இவரால் அவர்களை விடுதலை செய்ய முடிந்ததா என்றால் இல்லை.

அப்புறம் எங்கே போயிற்று அந்த மூன்று நாட்கள் கெடு?

என்ன ஆயிற்று வீராவேசம்?

யாரிடம் காட்டமுடிந்தது அந்த வெற்றுச்சவடாலை?

வானத்துக்கும் பூமிக்கும் எகிறிக்குதித்த ‘தெகிரியம்’ என்ன ஆயிற்று?

எதுவொன்றும்  வெற்றிகரமாக முடிந்தது என்றால்தான் வெற்றிக்கும் வீராவேசத்திற்கும் சொந்தம் கொண்டாட முடியும். அந்த வெற்றிக்கு “ஆப்பு” வைக்கப்பட்டுவிட்டது என்றால் என்ன பண்ணியும் பிரயோசனமில்லை.

“நான்  என்ன செய்யமுடியும்? நான் சரியாகத்தானே செய்தேன்? மத்திய அரசு குறுக்கே புகுந்து தடுத்துவிட்டது என்றால் மக்கள் கோபமெல்லாம் மத்திய அரசின் மீது தானே போகும்? மக்கள் மத்திய அரசைத்தான் கரித்துக் கொட்டுவார்கள். பழியையும் பாவத்தையும் ஏற்கவேண்டியது மத்திய அரசுதானே தவிர நான் அல்ல’- என்று நினைப்பாரேயானால் அந்த நினைப்பு தவறு என்று அர்த்தம்.

எந்த ஒன்றையும் சரிவரச் செய்து நல்ல ரிசல்ட்டைப் பெற்றுத்தருவதுதான் மாநில அரசின் கடமையே தவிர என்னத்தையோ செய்துவிட்டு வெற்றி பெற்றால் சொந்தம் கொண்டாட நினைப்பதுவும், தோல்வியடைந்துவிட்டால் தனக்கும் அதற்கும் சம்பந்தமே இல்லை என்பதுபோல் தூக்கிப்போட்டுவிட்டுப் போய்க்கொண்டே இருக்கலாம் என்று நினைப்பதுவும் எப்போதுமே காரியத்துக்கு ஆகாது.

இம்மாதிரியான நேரங்களில் கர்நாடக அரசு என்ன செய்திருக்கும் என்பதை மட்டும் இங்கே சுட்டிக்காட்டுகிறேன்.

மக்களுடைய உணர்வுகளோடு நேரடித் தொடர்புள்ள எந்த விஷயமாயிருந்தாலும், நடைபெறுவது எந்த அரசாக இருந்தாலும் – அது காங்கிரஸ் அரசாக இருந்தாலும் சரி, ஜனதாதள அரசாக இருந்தாலும் சரி, பாரதிய ஜனதா அரசாக இருந்தாலும் சரி பொதுப் பிரச்சினைகள் என்று வரும்போது உடனடியாக முதலமைச்சர் செய்யும் காரியம் சர்வகட்சிக் கூட்டத்தைக் கூட்டுவதுதான்.

சர்வகட்சிக் கூட்டத்தைக் கூட்டி எல்லாரிடமும் கலந்தாலோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்து அந்த முடிவைத்தான் அந்த அரசு செயல்படுத்தும்.

இப்படியொரு நிலைப்பாடு எடுக்கும்போது அந்த அரசாங்கத்தின் மீது எந்த ஒரு பழிச்சொல்லும் வருவதற்கு வாய்ப்பில்லை என்பது மட்டுமல்ல, மத்திய அரசின் கைகளையே கட்டிப்போட்டுவிடும் உத்தியும் இதில் அடங்கியுள்ளது. எனவே, மாநில அரசு எடுத்த முடிவுக்கு மாறாக மத்திய அரசு எவ்வித காயையும் நகர்த்தாது. ‘இது சர்வகட்சி சார்பில் எடுக்கப்பட்ட முடிவு இந்த முடிவுக்கு எதிராக நாம் செயல்பட முடியாது. அப்படிச் செயல்பட்டால் மாநிலத்தில் நமக்கு ஆதரவு கிடைக்காது .நமக்கு ஆதரவு தர எவருமே இல்லை’ என்ற முடிவையும் அது மத்திய அரசின் மீது திணித்துவிடுகிறது.

காவிரி பிரச்சினை, கோகாக் பிரச்சினை, ராஜ்குமார் கடத்தல் விவகாரம் போன்ற பிரச்சினைகளில் எல்லாம் கர்நாடக அரசு நடந்துகொண்ட முறை இதுதான். உடனடியாக சர்வகட்சிக் கூட்டத்தைக் கூட்டுவார்கள். எல்லாரும் கலந்துபேசி ஒரு முடிவு எடுப்பார்கள். அதனை நடைமுறைப்படுத்துவார்கள்.

ஏனெனில் எல்லாக் கட்சிகளுமே மக்கள் பிரதிநிதித்துவம் கொண்ட கட்சிகள்தாம். எல்லாக் கட்சிகளுக்குமே மக்கள் ஓட்டுப் போட்டிருக்கிறார்கள். மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள்தாம் எல்லாக் கட்சிகளிலும் இருக்கிறார்கள்.

எண்ணிக்கையில் கொஞ்சம் அதிகம் என்பதால் நாம் ஆட்சியில் இருக்கிறோம் அவ்வளவுதானே தவிர, நாம் ஆட்சியில் இருப்பதால் மற்ற அனைத்துக்கட்சியினரையும் கிள்ளுக்கீரைகளாக நினைப்போம். அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு இவர்கள் யாரையும் நாம் மனுஷப்பிறவிகளாகவே நினைக்கத் தேவையில்லை என்று ஒரு ஆளும்கட்சி நினைக்காது, நினைக்கக்கூடாது. 

மற்றவர்களையும் மதிக்கவேண்டும் என்ற மனப்பான்மை கொண்டவர்களால்தாம் சிறப்பான ஆட்சியை வழங்கமுடியும்.

இலங்கைப் பிரச்சினை, சேது சமுத்திரத்திட்டப் பிரச்சினை, கூடங்குளம் அணு உலைப் பிரச்சினை என்று எத்தனையோ பிரச்சினைகள் தமிழகத்தில் மக்கள் சார்ந்த பிரச்சினைகளாகவே உள்ளன. இவையனைத்திலுமே இம்மாதிரியான ‘பாசிட்டிவ் அணுகுமுறையுடன்’ பிரச்சினைகளை அணுகி தீர்வுகளைக் கண்டறிந்தால் தமிழகத்தின் முன்னேற்றம் தங்குதடையின்றி இருக்கும்.

ஆயிரம் கோடி ரூபாய் மக்கள் வரிப்பணத்தில் கட்டப்பட்ட சட்டமன்றக் கட்டிடத்தை நிராகரிப்பதுபோன்ற முடிவுகளைக்கூட தனியொரு நபர் எடுக்கிறார் எனும்போது ஜனநாயகம் என்ற சித்தாந்தத்திற்கே அர்த்தமில்லாமல் போய்விடுகிறது.

மக்களின் கருத்து என்பது அவர்கள் சார்ந்துள்ள பிரதிநிதிகளிடமிருந்துதானே வரவேண்டும்? முக்கியமான விஷயங்களில் சட்டமன்றத்தில் நூற்றுப்பத்தின் கீழ் அறிக்கைப் படித்துவிட்டு உட்கார்ந்துவிடுவதன் மூலம் யாருமே தன்னுடைய முடிவுகளுக்கு எதிராக எந்தவிதமான கருத்தும் சொல்லக்கூடாது என்பதும், அப்படி எந்தவிதக் கருத்தையும் சொல்ல இடமளிப்பதில்லை என்பதும் நல்ல அரசின் இலக்கணமல்ல.

தனிப்பட்டவர்களின் அரசு என்பதைத்தாண்டி மக்களுக்கான அரசு என்ற நிலை வந்தால்தான் மற்ற மாநிலங்கள் பார்த்து வியக்கும்படியான மாநிலமாகத் தமிழகம் உருவாகும். தற்போதைய தமிழர்களின் கனவு இதுதான்.