தமிழ் எழுத்தாளர்களும் தமிழ்ப் பதிவர்களும்

இரண்டாயிரத்து ஒன்பதில்தான் இணையத்தின் பக்கம் வந்தேன். ஆரம்பத்தில் தமிழ் இணையம என்பது தமிழின் இலக்கியங்களை, படைப்புக்களைப் பதிந்து வைப்பது, எந்தத் தகவல் வேண்டுமானாலும் பெற்றுக்கொள்வது, சங்க இலக்கியம் பூராவையும் இணையத்தில் பார்க்கமுடியும், தற்கால இலக்கியத்தையும் கொண்டுவந்துவிடலாம், வீட்டிலேயே ஒரு மிகப்பெரிய நூலகமோ, என்சைக்ளோபீடியாவோ இருப்பதற்கு சமம் என்ற அளவில்தான் அறிந்துகொண்டிருந்தேன்.

கம்ப்யூட்டரின் வருகை என்பதே முதன்முதலாக எல்லாரைப் போலவும் மானசிக எதிர்ப்புடன்தான் எனக்கும் அறிமுகம் ஆகியிருந்தது. அப்போதெல்லாம் அரசாங்கப் பணியாளர்களில் பெரும்பகுதியினர் இந்தியாவில் கம்ப்யூட்டரின் வருகையை எதிர்த்துத் தீவிரமாகப் போராடிக்கொண்டிருந்தனர். கம்ப்யூட்டர்

வந்துவிட்டால் பலருக்கு வேலைப் போய்விடும். பலரும் தங்கள் பணிகளை இழக்கவேண்டிவரும் என்ற கோஷம்தான் மக்கள் முன் வைக்கப்பட்டது. “ஒரு கம்ப்யூட்டர் இருநூறு பேரு வேலையைச் செய்யுமாம்லே......அப்ப நமக்கெல்லாம் வேலைப் போயிருமில்லே. திரும்ப ஊருக்குப் போயி களைப் புடுங்க வேண்டியதுதான். கம்ப்யூட்டர் வேணாமின்னு எதிர்த்து இன்னைக்கி ஆர்ப்பாட்டம். லீவு போட்டுப் போயி கலந்துக்க வேண்டியதுதான்” என்று சொல்லி லீவு போட்டுட்டுப் போன பணியாளர்களை நான் அறிவேன்.

கம்ப்யூட்டரை எதிர்த்து ஆர்ப்பாட்டங்கள் ஊர்வலங்கள் எல்லாம் நடந்தன. தொழிலாளர் யூனியன்கள் முறுக்கேறிய முஷ்டியுடன் கம்ப்யூட்டர் பெட்டியை உடைத்துவிட சகல ரௌத்ரங்களுடனும் தயாராக இருந்தன. ‘இந்தியா போன்ற ஜனத்தொகை அதிகமான நாட்டிற்கு இதெல்லாம் தேவையில்லை. நூற்றுக்கணக்கான பேர் செய்யும் வேலையை ஒரேயொரு ‘பொட்டி’ செய்யிதுன்னா அப்ப இவனெல்லாம் மாற்று வேலைக்கி எங்கே போவான்? ஒண்ணு கம்ப்யூட்டர் நம்ம நாட்டுக்கு வேணாம், இல்லேன்னா ஒரு இருவது வருஷம் தள்ளி வரட்டும்’ என்று சில மிதவாதிகள் நியாயம் பகிர்ந்தனர். ஆனால் யாருக்காகவும் காத்திருக்காமல் எந்த எதிர்ப்பினையும் சட்டை செய்யாமல் கம்ப்யூட்டர் அது பாட்டுக்கு ஜம்மென்று வந்து இறங்கியது.

அடுத்த கட்டம் வேறொரு பரபரப்புடன் ஆரம்பித்தது.

“பரசுராமன் தன்னுடைய மகனை கம்ப்யூட்டர் படிக்க வச்சுட்டானாமில்லே........பத்தாயிரம் ரூபாய் சம்பளமாமில்லே” என்ற குசுகுசு விசாரணை தொடங்கியது. கல்லூரிகளில் கம்ப்யூட்டர் பாடத்திட்டங்கள் புகுத்தப்பட்டு க்ம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் என்று அழைக்கப்பட்டது. நகரங்களில் பல்வேறு காதல்களுக்கும் இளைஞர்களின் மோதல்களுக்கும் களமாயிருந்த டைப்ரைட்டிங் இன்ஸ்டிடியூட்டுகள் விடைபெற்று கம்ப்யூட்டர் இன்ஸ்டிடியூட்டுகள் முளைத்தன.

ஆரம்ப காலத்தில் லட்சரூபாய் கட்டணத்துடன்தான் கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸுகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. கோர்ஸ் முடிந்ததும் சொந்தமாக ஒரு கணிணியும் ஏதாவது ஒரு கம்ப்யூட்டர் நிறுவனத்தில் உடனடி வேலை என்றும் கல்லூரி முடித்த இளைய தலைமுறைக்கு வலை விரிக்கப்பட்டது.

பின்னர் லட்ச ரூபாய் என்பது படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டு முப்பதாயிரம் ரூபாய்க்கு வந்தது. அதன்பின்னர் மேலும் குறைந்து இப்போதெல்லாம் கம்ப்யூட்டர் பேஸிக் பாடங்கள் ஒரு சில ஆயிரங்களுக்குக் கற்பிக்கப்படுகின்றன.

வீடுகளிலும் கம்ப்யூட்டர் லேண்ட் லைன் டெலிபோன் அளவுக்கு வந்துவிட்டன. எல்லார் கைகளிலும் செல்போன் என்பதுபோல் எல்லார் வீடுகளிலும் கம்ப்யூட்டர், எல்லார் கைகளிலும் லேப்டாப் என்பது இன்னும் சில வருடங்களில் வந்துவிடலாம்...........கம்ப்யூட்டர் பயன்பாட்டை ரயில்வே புக்கிங் கவுண்டரிலும் சில வர்த்தக நிறுவனங்களின் பயன்பாட்டிலும்தான் நேரடியாகப் பார்க்க முடிந்தது. இங்கிருந்து ஊருக்குப் போவதற்கு டிக்கெட் முன்பதிவு செய்கிறோம் சரி; அங்கிருந்து திரும்பி வருவதற்கும் இப்போதே இந்த ஸ்டேஷனிலேயே டிக்கெட் எடுக்க முடியும்னா கம்ப்யூட்டர் என்பது ‘படா ஆசாமி’யாகத்தான் இருக்கமுடியும் என்று நண்பர் ஒருவர் வியந்தது இன்னமும் நினைவில் இருக்கிறது.

இடுப்பிற்குக் கீழே எந்தவித சுவாதீனமும் இல்லாமல் வெறுமனே ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் இரண்டு துவண்ட கால்களுடைய பெண்மணி அவர். பெங்களூரில் வசிக்கிறார் ஜானகி என்று பெயர். துவண்ட கால்களையுடைய அந்தப் பெண்மணி இங்கிலீஷ் கால்வாயை நீந்திக்கடந்து சாதனை படைத்திருக்கிறார். இந்தச் சாதனை கின்னஸில் இடம் பிடித்திருக்கிறது. இந்தப் பெண்மணியைப் பேட்டி கண்டு கல்கி பத்திரிகையில் எழுதினேன். அட்டைப்படக் கட்டுரையாகப் போட்டிருந்தார்கள். சில மாதங்கள் கழித்து ‘அந்தக் கட்டுரையை எங்கள் நாட்டுப் பாடபுத்தகத்தில் பயன் படுத்திக்கொள்ளப் போகிறோம். தங்கள் அனுமதி தேவை’ என்று சிங்கப்பூர் கல்வி அமைச்சகத்திலிருந்து கடிதம் வந்திருந்தது. அந்தக் கடிதம் மிகவும் மகிழ்ச்சியையும் பெருமிதத்தையும் தந்திருந்தது. நம்முடைய கட்டுரையைப் பாடநூலில் வைக்கப்போகிறார்கள் என்ற நிறைவுடன் ஒப்புதல் தெரிவித்து சிங்கப்பூர் கல்வி அமைச்சகத்துக்குக் கடிதம் எழுத நினைத்தேன். நான் பணிபுரிந்த டெலிபோன் தொழிற்சாலையின் சேர்மனுக்கு உதவியாளராயிருந்தவர் நண்பர் தேசிகன். முக்கியமான கடிதங்களையெல்லாம் அவரிடம்தான் டைப் பண்ணித்தரச்சொல்வேன். அருமையான ஆங்கிலத்தில் எழுதி எலெக்ட்ரானிக் டைப்ரைட்டிரில் மிக நேர்த்தியாக டைப் செய்து தருவார். இந்தக் கடிதத்தையும் அவரிடம் கொண்டுபோனேன். மளமளவென்று டைப் அடித்து உருவி கறுப்புப்பேனா தந்து கையெழுத்துப் போடச்சொன்னார். போட்டேன். எழுந்து அவரது சேம்பரில் புதிதாய் இடம்பிடித்திருந்த ஒரு இயந்திரத்தில் பதிந்தார். இந்தப் பக்கத்திலிருந்து அந்தப் பக்கத்துக்கு ஊடுருவிய பேப்பரை உருவி எடுத்து என்னிடமே தந்து “உங்க பதில் சிங்கப்பூர் அமைச்சகத்துக்குப் போய்விட்டது” என்றார்.

“என்னது?” என்றேன் அதிர்ந்துபோய்!

“FAX” என்றார்.

கம்ப்யூட்டருக்குத் தங்கை போலும்.

இத்தனை விரைவில் இப்படியெல்லாம் செய்யமுடியும் என்பதை இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நினைத்துக்கூட பார்த்திருக்கமுடியாது. சென்னையிலிருந்து பெங்களூருக்கு டிரங்கால் போட்டுவிட்டு அந்த போன் தொடர்பு கிடைத்ததும் நான்கு ஊருக்குக் கேட்கும்படிக் கத்தினால்தான் அந்த முனைக்கு சன்னமாகவாவது கேட்கும். வெளிநாட்டு தொடர்புகளுக்குக் கேட்கவே வேண்டாம். அந்தக் கால மாரியப்பா, ஜீவா அளவுக்குக் கத்த வேண்டும். இப்போதெல்லாம் அப்படியில்லை. அமெரிக்காவின் நார்த் கரோலினாவில் இருக்கும் மகள் ஜி மெயிலில் காமிராவுக்கு முன் உட்கார்ந்து பிஸா சாப்பிட்டுக்கொண்டே மணிரத்தினம் படத்து மெல்லிய குரலில் பேசினாலும் பெங்களூரோ சென்னையோ எங்கு வேண்டுமானாலும் உட்கார்ந்து கொண்டே நாமும் ஆற அமர கம்ப்யூட்டர் மானிட்டரில் முகம் பார்த்து பதில் சொல்லிக்கொண்டிருக்க முடிகிறது.

கணிணியில் தமிழைக் கொண்டுவர முடியும் என்பதை நீண்ட நாட்களாக பார்க்கப்போகும் போதெல்லாம் சுஜாதா சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார். முதல்முறை அமெரிக்கா சென்று அங்கு பார்த்துவந்ததைப் பற்றிப் பேசும்போது அவருடைய பேச்சு முழுக்க கம்ப்யூட்டர் பற்றியதாகவே இருந்தது. “இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல டைப்ரைட்டிங் மெஷின் எல்லாம் போயிரும்யா. நான் கூட கம்ப்யூட்டர்லயே எழுத ஆரம்பிச்சுருவேன்” என்றார்.

“தமிழ்ல எழுத முடியுமா?” என்றேன்.

“ஆங்கிலத்துக்கு அடுத்து தமிழ்தான் கம்ப்யூட்டர் துறையில மிக வேகமாக வளர்ந்துட்டிருக்கு. சிங்கப்பூர்ல எல்லாம் கம்ப்யூட்டருக்குள்ள தமிழ் வந்தாச்சு. நமக்குத்தான் இன்னமும் கம்ப்யூட்டரே சரியா வரலையே” என்றார்.

அடுத்து ஒருமுறை நண்பர் பாவை சந்திரன் மற்றும் ஒரு நண்பருடன் சென்றிருந்தபோது எங்கள் மூவரையும் அறைக்குள் அழைத்துச்சென்று புதிதாகப் பொருத்தப்பட்டிருந்த கம்ப்யூட்டரைக் காட்டினார். “தமிழ் சாப்ட்வேர் போட்டாச்சு. இப்பல்லாம் தமிழ்லயே டைப் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டேன்.” என்றவர் நாங்கள் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே ‘இங்கு வருகை தந்திருக்கும் நண்பர்கள் பாவைசந்திரன், அமுதவன், குமார் ஆகியோருக்கு நல்வரவு’ என்று டைப் அடித்துக்காட்டினார். அதுதான் கம்ப்யூட்டரில் நான் பார்த்த முதல் தமிழ்!

அதற்கு சற்றுமுன்னால் என்று நினைக்கிறேன். ஒரு நாள் சிங்கப்பூரிலிருந்து நண்பர் நா.கோவிந்தசாமி வீட்டிற்கு வந்திருந்தார். அகிலன் கண்ணன் மூலம் பழக்கமான நல்ல நண்பர் அவர். கம்ப்யூட்டரில் தமிழ் கொண்டுவருவதற்கு பாடுபட்ட முக்கயஸ்தர்களில் ஒருவர் அவர். “இன்னமும் கொஞ்ச நாட்களில் கம்ப்யூட்டர்தான் எல்லாம் என்று ஆகப்போகிறது. தமிழை கம்ப்யூட்டரில் முழுக்க முழுக்க கொண்டுவருவதற்கான முயற்சிகளை இப்போதே ஆரம்பித்துவிட வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நாம் எல்லாவற்றிலும் பின்தங்கிப் போய்விடுவோம். இதற்கான திட்டங்களையும் சாப்ட்வேர்களையும் கொண்டுவந்து தமிழக ஆட்சியாளர்களிடம் விளக்கம் தந்து செயல்படுத்துவதற்கான வழிமுறைகளை எடுத்துச்சொல்லி அவர்களை செயல்படவைக்கலாம் என்று பார்த்தால் அதிகாரிகள் மட்டத்திலும் சரி, ஆட்சியாளர்கள் மட்டத்திலும் சரி போதுமான ஆதரவு கிடைக்கவில்லை. முதல்வரிடம் எவ்வளவு எடுத்துச்சொன்னாலும் அவர் புரிந்துகொள்ள மறுக்கிறார். “சரி...சரி...அதையெல்லாம் பல்கலைக்கழகங்கள் பார்த்துக்கொள்ளட்டும்” என்றே பதில் சொல்கிறார். கம்ப்யூட்டர் என்பது வெறும் கல்வி சம்பந்தப்பட்டது என்று மட்டுமே அவர் நினைக்கிறார். அவர் எப்போது புரிந்துகொண்டு எப்போது சரியான நடவடிக்கைகள் எடுப்பாரோ தெரியவில்லை. ஏனெனில் இதில் அரசு செய்யவேண்டிய வேலைகள்தாம் நிறைய இருக்கின்றன. நம் ஆட்சியாளர்களுக்கு என்ன சொல்லிப் புரியவைப்பது என்பதே தெரியவில்லை” என்று நிறைய வருத்தப்பட்டார். தமிழ் மூலம் கம்ப்யூட்டரில் என்னென்ன செய்யமுடியும் என்பதையெல்லாம் மிக விரிவாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.

அன்றைக்கு முதல்வராக இருந்தவர் எம்ஜிஆர்!

இன்று கம்ப்யூட்டரில் தமிழ் வந்தே விட்டது. சமையல் ஜோசியம் வாஸ்து பகுத்தறிவு சாதிச்சண்டை மதச்சண்டை காதல் கவிதை, சிறுகதை, மொக்கை, புனைவு என்றெல்லாம் எழுதுகிறார்கள். சாருநிவேதிதா எழுதாத கெட்டவார்த்தைகளைக்கூட சர்வசாதாரணமாய் பதிவு என்ற பெயரிலும் பின்னூட்டம் என்ற பெயரிலும் எழுதுகிறார்கள். எழுத்துக்களில் வசீகரமும் அறிவுசார்ந்த வாதங்களும் எப்படி முன்வைக்கப்படுகிறதோ அதே அளவுக்கு வன்மமும் முன்வைக்கப்படுகிறது. யாரை வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் திட்டலாம். யாரை வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் வசை பாடலாம் என்பதற்கு எல்லாவிதமான வசதியையும் கம்ப்யூட்டர் தமிழ் செய்துகொடுத்திருக்கிறது. எழுதுகிறவர்கள் முகம் தெரியாதவாறு தம்மை மறைத்துக்கொள்ளலாம் என்பதும் தம்முடைய விலாசத்தை அவ்வளவு சுலபமாக கண்டுபிடிக்க முடியாதவாறு செய்யலாம் என்பதும் இதிலுள்ள வசதிகள். ஒரு சில உண்மையான பிரச்சினைகளைப் பற்றிய கருத்துக்களையோ தகவல்களையோகூட சொல்வதற்கு ஊடகங்கள் முன்வருவதில்லை என்கிற நிலைமை நிறையவே இருக்கின்ற சந்தர்ப்பங்களில் மிகவும் தைரியமாக அவற்றை மக்களிடம் கொண்டுசேர்க்கின்ற பணியையும் கம்ப்யூட்டர் மிகச்சுலபமாக நிறைவேற்றிவிடுகிறது.

சீரியஸான விஷயங்கள்தாம் என்றில்லாமல் சர்வசாதாரணமான நமக்குத்தேவையில்லாத ஆனால் நம்மைத் தேடிவந்து தொந்தரவு செய்கின்ற விஷயங்களைப் பற்றிய எரிச்சல்களையும் மனவிகாரங்களையும் கொட்டுவதற்கும் கம்ப்யூட்டர் தமிழ் நிறையவே பயன்படுகிறது(உதா; நயன்தாரா பிரபுதேவா மற்றும் பிரகாஷ்ராஜ் மறுதிருமணங்கள்)

விக்கிலீக்ஸ் அளவுக்குத் தமிழ் இணையம் இன்னமும் நாட்டைப் புரட்டிப்போடவில்லையே தவிர அப்படிப் புரட்டிப்போடுவதற்கான எதிர்கால அடையாளங்கள் நன்றாகவே தெரிகின்றன. நிறைய ஊடகங்கள் நாட்டு நடப்பின் அக்கறையோடு செயல்படுவதை சுலபமாக ஊகிக்க முடிகிறது. தமிழில் சமூக அக்கறையோடு தனிமனிதர் துதியில்லாமல் செயல்படும் இரண்டு ஊடகங்களாக வினவு மற்றும் சவுக்கு ஆகிய தளங்களைச் சொல்லலாம். (சவுக்கில் தனிமனித துதி இல்லையே தவிர தனி மனித எதிர்ப்பு மிகவும் பலமாக உள்ளது.) திரட்டிகளின் பணி மிகவும் மகத்தானது. இத்தகைய திரட்டிகள் மட்டும் இல்லையென்றால் ஈழம் மற்றும் முள்ளிவாய்க்கால் சம்பந்தமான பல தகவல்கள் தெரியாமலேயே போயிருக்கும். பல விஷயங்கள் வெளிஉலகுக்குத் தெரிந்துவிட்டதனாலேயே மேலும் பல அட்டூழியங்களைப் புரிய சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு இடமில்லாமல் போய்விட்டது என்பது தமிழ் இனத்திற்கு இணையத்தினால் ஏற்பட்ட நன்மை என்றே சொல்லலாம்.

கலைஞரின் ஆட்சி சென்ற தேர்தலில் மண்ணைக்கவ்வியதற்கும் இணையத்தின் பங்கு கணிசமான அளவில் உள்ளது. அவரை மோசமாக அல்லது கேவலமாகத் திட்டிய பணியினையும் இணையம் வஞ்சனையில்லாமல் செய்தது. இந்த அளவு திட்டுக்களை அவர் அதிமுக மேடைகளின் மூன்றாந்தர பேச்சாளர்களிடம்கூட வாங்கியிருக்க சாத்தியமில்லை. அவரைக் குப்புறத்தள்ளிவிட்டு ஜெயலலிதாவை ஆட்சிக்கட்டிலில் அமரச்செய்வதற்கான பங்களிப்பைச் செய்து இன்றைக்கு ஜெயலலிதாவை ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் கையைப் பிசைந்துகொண்டிருப்பதும் அதே இணையம்தான்.

தமிழ் இணையத்தில் திரட்டிகளின் பங்கு மிகவும் மகத்தான ஒன்றாகத் தோன்றுகிறது. இருபது பத்திரிகைகளின் பணியை ஒரு திரட்டி செய்துவிடுகிறது. பத்திரிகைகளுக்கு இருக்கும் சொந்த விருப்பு வெறுப்புகள் திரட்டிகளுக்கு இல்லை. அதுவும் தவிர பெரும்பாலான திரட்டிகள் தானியங்கி முறையில் செயல்படுவதால் எழுத்தின் சுதந்திரத்திற்குத் தடையே இல்லை. தமிழர்களுக்கு சுயகட்டுப்பாடு சிறிது குறைவு என்பதால் ‘கேட்க நாதியில்லை மகனே இஷ்டத்துக்கு ஆடு’ கதைதான். அதனால் சிலரின் அளவு மீறிய ஆட்டத்துக்கும் எல்லையில்லாமல் போய்விடுகிறது. தனிமனித விவகாரங்களும் விகாரங்களும் மிக மோசமான முறையில் சந்தைப்படுத்தப்படுகின்றன. ஒருவருக்கொருவர் மோசமான வசவுகளைப் பரிமாறிக்கொள்வதற்கும் இணையம் விளையாட்டு மைதானமாக இருக்கிறது. யாரை வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் திட்டலாம் என்பது இணையத்தில் உள்ள சௌகரியம் என்பதால் மட்டுமல்ல யார் எத்தனைப்பெரிதாக எவ்வளவு சிரமப்பட்டு மாளிகையே கட்டிவைத்திருந்த போதிலும் நான் சுலபமாய் கல்லெறிந்து கண்ணாடியை உடைத்துவிடுவேன் என்ற மனவிகாரமும் ஒரு காரணம்.

தமிழ்மணம், இண்ட்லி, தமிழ்10, தமிழ்வெளி, உலவு போன்ற திரட்டிகளின் பங்கு மிகச்சிறப்பானது. புகழ்பெற்ற இவற்றைத்தவிர வேறு பல திரட்டிகளும் செம்மையான முறையில் செயல்பட்டு வருகின்றன. படிப்பதில் ஆர்வம் உள்ள ஒருவன் ஒரு திரட்டியைச் சார்ந்து உட்கார்ந்துவிட்டால் ஒரு முழு நாளைக்கூடக் கழித்துவிடமுடியும். அந்த அளவுக்குக் கைச்சொடுக்கிலேயே முழு உலகையும் கொண்டுவந்துவிடுகின்றன தமிழ் திரட்டிகள். கம்ப்யூட்டருடனேயே முழுநாளும் வாசம் செய்யும் தொழிலதிப நண்பர் ஒருவருக்கு சமீபத்தில் இந்தத் திரட்டிகளை அறிமுகம் செய்துவைத்தேன். அவருக்கு ஒரே ஆச்சரியம். “கம்ப்யூட்டரில் தமிழில் படிக்க இத்தனைப் புதுவிஷயங்களா? நான் இவ்வளவு நாட்களும் சில ஆங்கில வெப்சைட்டுகளைப் பார்வையிட்டுக்கொண்டும் படம் பார்த்துக்கொண்டும்தான் இருந்தேன். இனி தமிழை விடவே மாட்டேன்.” என்று பரவசப்பட்டுப் போனார். ஆக, தமிழ் இணையம் என்பது இன்னமும் நிறைய பரவ வேண்டியதிருக்கிறது.

இணையத்தில் எழுதும் பதிவர்களில் நிறையப்பேருக்கு பத்திரிகையில் எழுதும் எழுத்தாளர்களின்மீது ஒரு துவேஷம் இருப்பதைப் பார்க்கமுடிகிறது. இலக்கியவாதி என்று ஒருவரைச் சொல்லப்போக “ஓஓஓ, அந்தக் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவனா நீயி? இலக்கியவியாதியா? அப்படின்னா இங்கே உனக்கு இடமில்லை. தூரப்போயிரு” என்ற வாதம் கேட்கிறது. இன்னொருவர் கட்டுரை என்று சொல்லப்போக ‘இனிமேல் பதிவு என்று சொன்னால்தான் இங்கே இடம். அம்மாதிரி சொற்களையெல்லாம் இங்கே பயன்படுத்தினால் இனிமேல் பின்னூட்டத்தில் கூட உங்களை அனுமதிக்கமாட்டோம்’ என்ற எச்சரிக்கையைப் படித்தபோது கொஞ்சம் அதிர்ச்சியாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் காலப்போக்கில் இதெல்லாம் மாறிவிடும். பத்திரிகைகளில் எழுதி அனுப்பி அங்கே அவதிப்பட்ட அல்லது அவமானப்பட்ட வடுக்கள் ஆறுவதற்குச் சிறிது காலம் பிடிக்கலாம்.

தமிழ் இணையத்தில் சில வலைப்பூக்கள் ஆச்சரியப்படுத்துகின்றன. நிச்சயமாக பல புதிய எழுத்தாளர்களை இனம் காட்டியிருக்கிறது இணையம். புதிதாய்ப் பிறப்பெடுக்கும் எதுவொன்றும் தனக்கென புதிய வழித்தடங்களையும் புதிய வழிமுறைகளையும் புதிய கோட்பாடுகளையும் கொண்டு இயங்குவதுதான் இயல்பு. அப்படி புதிதாகத் தோன்றிய இணையமும் புதிய வழிகளில் தமிழைப் பரப்புவதை நாம் மகிழ்வுடன் கொண்டாடத்தான் வேண்டும். பத்திரிகைகள் திரட்டிகள் ஆகிவிட்டன. கதைகள் புனைவுகளாகிவிட்டன. கட்டுரைகள் பதிவுகளாகிவிட்டன. ஆசிரியருக்குக் கடிதங்கள் பின்னூட்டங்களாகி விட்டன. புத்தகங்கள் வலைத்தளங்களாகிவிட்டன. பத்திகள் வலைப்பூக்களாகிவிட்டன.

இப்படிப் புதிய தளங்களைக்கொண்டு இயங்கும் இணையம் சில புதிய கண்ணோட்டத்திற்குத் தன்னைத் தயார்படுத்திக்கொண்டிருக்கவேண்டும். பத்திரிகைத் துறையிலேயே செல்லரித்துப்போன பல விஷயங்களை விட்டு விலகி இருந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் இங்கே பத்திரிகைகள் தூக்கிச்சுமந்து கொண்டிருக்கும் சில கிளிஷேக்கள் அப்படியே தொடர்கின்றன இன்னமும் மோசமாய்.

ரஜினியை பத்திரிகைகளை விடவும் மோசமாய் தூக்கிவைத்துக் கொண்டாடுகிறது இணையம்.

இளைய ராஜா மட்டும்தான் இசையமைப்பாளர் அவருக்கு இணை இங்கே யாருமில்லை என்கிறது.

தமிழகத்தைக் காக்க வந்த ஒரே புரட்சித்தலைவன் எம்ஜிஆர்தான் என்கிறது.

கருணாநிதி காலில் போட்டு மிதிக்கப்படவேண்டியவர்.

விஜய் என்ற நடிகரை ஏகத்துக்கும் தரம்தாழ்ந்து கிண்டலடிக்கிறது.

தமிழில் எழுத்தாளர்கள் என்றால் மூன்றே மூன்று பேர்தான் என்று கட்டியம் கட்டி வளையம் சுற்றுகிறது.

இந்தக் கிளிஷேக்களிலிருந்து விடுபட்டு வெளிவரவேண்டியதைப் படித்த இளைஞர்கள் செய்யவேண்டும். படித்த இளையதலைமுறைக்கு கொலவெறியை இன்னமும் புகழ்மிக்கதாகச் செய்ய என்ன செய்யலாம் என்ற கவலைதான் அதிகம் போலும்.

இதையெல்லாம் ஒதுக்கிவைத்துத்தான் பார்க்கவேண்டியிருக்கிறது. அப்படிப் பார்க்கும்போது பல புதிய சிந்தனைகள் தமிழில் இணையம் மூலம் வந்துகொண்டிருக்கின்றன. இப்படி புதிய வார்ப்புகளைக் கொண்டுவந்துள்ள இணையத்தையும் இணைய எழுத்தாளர்களையும் பெரிய பத்திரிகைகள் அங்கீகரிக்கவேண்டும்.இணையத்திற்கும் பத்திரிகைகளுக்கும் நிலையான உறுதியான பாலம் ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும். இணைய எழுத்தாளர்களை இனம்கண்டு பத்திரிகைகள் ஆதரித்துக் கைதூக்கிவிட வேண்டும். பத்திரிகைகளில் எழுதிப்புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்கள் இணையத்திற்கு வர வேண்டும். இதில் பெரிய பத்திரிகை, சிறிய பத்திரிகை, இலக்கியப் பத்திரிகை என்ற பாகுபாடெல்லாம் அப்புறம் பார்த்துக்கொள்ளலாம். முதலில் இணைப்பு அவசியம்.

பத்திரிகைகளை விடவும் இணையம் மூலம் உலகின் எல்லாப்பகுதிகளுக்கும் நொடியில் சென்று சேர முடிவது ஒரு விஞ்ஞான ஆச்சரியம். இதனை உணர்ந்துதான் இணையத்தில் எழுத வந்தேன். பத்திரிகைகள் மூலம் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்களான ஜரா.சுந்தரேசன், அகஸ்தியன் என்ற கடுகு, உட்பட இன்றைய முன்னணி எழுத்தாளர்களான எஸ். ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன், சாருநிவேதிதா ஆகியோரும் இணையத்தைப் பயன்படுத்த ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். இன்னமும் நிறைய பத்திரிகை எழுத்தாளர்கள் இணையத்திற்கு வரவேண்டும்.

வாருங்கள் நண்பர்களே எல்லாரும் சேர்ந்து தமிழ் வளர்ப்போம்!