மணிரத்தினத்தின் செல்லுலாய்ட் கவிதை - ஓ, காதல் கண்மணி!

மணிரத்தினத்திற்கு கண்மணி என்ற வார்த்தையின் மேல் எப்போதுமே ஒரு ஈர்ப்பு போலும். பல படங்களில் இந்த வார்த்தையைக் காதலின் மந்திரம்போல் பயன்படுத்தி வந்திருக்கிறார். ‘இருவர்’ படத்திலிருந்து இது தொடங்குகிறது என்று நினைக்கிறேன். ‘உன்னொடு நான் இருந்த ஒவ்வொரு மணித்துளியும் மரண வேளையிலும் மறவாது கண்மணியே’ – என்ற வார்த்தைப் பிரயோகத்தை அழுத்தமாகவே வைரமுத்துவின் துணையுடன் அந்தப் படத்தில் பயன்படுத்தி இருந்தார். இப்போது இந்தப் படத்தின் தலைப்பாக மட்டுமின்றி அவரது பேட்டிகளிலும் பாடல்களிலும் வசனங்களிலும் கண்மணி சுழன்று சுழன்று வருகிறது.

மணிரத்தினத்தின் அரசியல் தாக்கங்கள் பற்றித் தனியாக விவாதித்துக் கொள்வோம். அவர் தமது கருத்தாக என்ன சொல்லவருகிறார் என்பதுபற்றியும், சினிமா மீடியத்தைப் பயன்படுத்தி பல்வேறு முக்கியமான விஷயங்களில் என்ன சொல்ல நினைக்கிறார் என்பது பற்றியும் ஊடகங்களில் பல்வேறு விவாதங்கள் நடைபெற்றிருக்கின்றன. தமது படைப்புக்களின் மூலம் அவர் சொல்ல நினைக்கும் ‘அரசியல் சித்தாந்தங்களில்’ கண்டிப்பாக எனக்கும் ஒப்புதல் இல்லை. அதிலும் குறிப்பாக மதம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயத்திலும், இலங்கைப் பிரச்சினையிலும் தனிப்பட்ட ஏதாவது ஒரு குடும்பத்தையோ அல்லது தனிப்பட்ட ஒருவரையோ நிறுத்திவைத்து அவர்கள் இழப்பில் ஏற்படும் சோகங்களைக் கடைவிரித்துப் பெரிது படுத்தி அதனை ஒட்டுமொத்த சமுதாயத்தின் பொதுப்புத்தியாக மடைமாற்றி அரசியல் பேசும் ‘வாதங்களை’ ஒப்புக்கொள்ள முடியாது.

பொதுத்தளத்தில் உருவாகும் ஒட்டுமொத்தக் கருத்திற்கு ஆதரவாக வேண்டுமானால் அதையொட்டிய தனிப்பட்டவர்களின் சோகங்களை, இழப்புக்களை அடையாளம் காட்டலாமே தவிர தனிப்பட்டவர்களின் சோகங்களை அடையாளப்படுத்தி பொதுத்தளத்தின் உணர்வுகளையே மட்டுப்போகச் செய்வது ஏற்புடையது அல்ல. ஆனால் இப்போதெல்லாம் பெரும்பாலும் இந்தவகை வாதங்களைத்தாம் ஊடகங்கள் பெரிதுபடுத்தி மக்கள் முன் வைத்து வருகின்றன.

இந்தவகையிலான வாதங்களை நாம் ஒப்புக்கொள்கிறோமா என்பது வேறு. ஒரு கலைஞனை அல்லது படைப்பாளரை எந்த நிலையில் வைத்துக் கொண்டாடுகிறோம், போற்றுகிறோம் அல்லது புறம் தள்ளுகிறோம் என்பது வேறு.

திரையுலகைப் பொறுத்தவரை மணிரத்தினம் முக்கியமான படைப்பாளிகளில் ஒருவர். அவரது படங்களில் இருக்கும் கலை நேர்த்தி சாதாரணமான ஒன்றல்ல. அற்புதமானதொரு கதை சொல்லி. 

பாடல்களை உருவாக்க அவர் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளும் சரி, முழுமைப் பெற்ற பாடலாக திரையில் அவர் முன்வைக்கும் காட்சிகளும் சரி உயர்வான ரசனைகள் கொண்டவை.

படங்களில் அதிலும் குறிப்பாகப் பாடல்களில் ஒவ்வொரு காட்சியும் எப்படி இருக்கவேண்டும் என்பதை முதன்முதலில் தமிழுக்குக் காட்டியவர் ஸ்ரீதர். ‘ஈஸ்தடிக் சென்ஸ்’ என்றால் என்னவென்பதைக் காட்சிகள் மூலம் அவர்தான் முதன்முதலில் தமிழுக்கு உணர்த்தினார். பாடல் காட்சிகளில் ஒவ்வொரு ஃப்ரேமையும் தனித்தனியாகப் பிரதி எடுத்து வீட்டில் சட்டம் போட்டு மாட்டிவைத்துக்கொண்டால் தனிப்பட்ட ஓவியம் போன்று இருக்கும் என்பதுபோல் ஒரு புதிய அழகியல் வார்ப்படத்தைத் திரையில் செய்து காட்டியவர் அவர். (இவ்வகையிலான காட்சிகள் அவரது வெண்ணிற ஆடை படத்தின் ‘சித்திரமே சொல்லடி’ பாடலிலும் காதலிக்க நேரமில்லை, ஊட்டிவரை உறவு படத்தின் பல பாடல்களிலும் காணலாம். கறுப்பு வெள்ளை ஓவியங்களை நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம், தேன்நிலவு, சுமைதாங்கி என்று பல படங்களில் பார்க்கமுடியும்) வின்சென்டையும் அவருடைய உதவியாளர்களையும் வைத்துக்கொண்டு பல படங்களின் பாடல் காட்சிகளை உயிரோவியங்களாக வடித்துவைத்தவர் அவர்.

(“அவரைப் போல ஒரு பாடல் காட்சியாவது செய்ய வேண்டும் என்று என்னுடைய படங்களில் முயன்று பார்க்கிறேன். முழுமையாக வெற்றி பெற்றதாகச் சொல்லமுடியாது. ஆனால் நெஞ்சிருக்கும்வரை படத்தில் ‘முத்துக்களோ கண்கள்’ அந்தவகையில் நான் முயன்று பார்த்த பாடலாகச் சொல்லலாம். ஏனெனில் அதனைக் காட்சிப்படுத்திய வகையில் எனக்கு நிறைய சுதந்திரம் அளித்தார் ஸ்ரீதர். ஆனால் அவர் துணையுடன் செய்த பாடலாகத்தான் அதனையும் சொல்லமுடியும்” என்று ஒருமுறைச் சொன்னார் அவரது ஒன்றுவிட்ட தம்பியும் பிரபல இயக்குநருமான சி.வி.ராஜேந்திரன்.)

ஒரு படத்தைக் காட்சி காட்சியாக செதுக்கித்தரும் விற்பன்னர்களில் தமிழில் ஸ்ரீதருக்குப் பிறகு உடனடியாக யாரும் வரவில்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். ஆக இந்த வரிசையில் பார்த்தோமென்றால் ஸ்ரீதருக்குப் பின் வந்த இயக்குநர்களில் பாடல் காட்சிகளை ‘அழகுபடுத்திய’ முக்கியமான இயக்குநர்களில் ஒருவர் மணிரத்தினம்.

ஒரு நல்ல இயக்குநரை வெறும் ஒரு கதைசொல்லியாகவும், மெசேஜ் சொல்லும் ஒருவராகவும் மட்டுமே பார்க்கத் தொடங்கினால் சமுதாயத்திற்கான முதல் சிறந்த இயக்குநராக பராசக்தி படத்தை இயக்கிய கிருஷ்ணன் பஞ்சுவையும், அதற்குப் பிறகு கே.எஸ். கோபால கிருஷ்ணனையும், மல்லியம் ராஜகோபாலையும் மட்டும்தான் சொல்லிக்கொண்டிருக்க வேண்டும்.

சினிமா என்றாலேயே ‘காட்சி அழகு’ என்பதைத் திரையில் காட்டிய இயக்குநர்களில் ஸ்ரீதருக்கு அடுத்தபடி மணிரத்தினம்தான். பாடலின் அழகு, பூக்களையும் கதாநாயகியையும் அழகாகக் காட்டுவது மட்டுமல்ல என்பதைப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். கதை சொல்லும்போது அந்த உணர்வுக்கான சூழலைத் திரையில் கொண்டுவருவது மட்டுமல்லாமல் அதற்கான தாக்கங்களைக் காட்சிகள் வாயிலாகவும், நடிகர்களின் அசைவுகள், பாடல்கள் வாயிலாகவும், அதன் வரிகள், இசை வாயிலாகவும் பார்ப்பவனிடம் கொண்டுவந்து சேர்க்கவேண்டிய கட்டாயம் இயக்குநருக்கு இருக்கிறது. இதனை அழகியல் பூர்வமாகச் சித்தரிக்கும் கலையும் திறமையும் எல்லா இயக்குநர்களுக்கும் வாய்த்துவிடுவதில்லை. இந்தித் திரைப்படங்களில் இதனைப் பிரமாதமாகச் செய்தவர்களாக இயக்குநர்கள் சாந்தாராமையும், ராஜ்கபூரையும் சொல்வார்கள். தமிழில் ஸ்ரீதரையும் மணிரத்தினத்தையும்தாம் சொல்லவேண்டும்.

ஸ்ரீதர் விட்ட இடத்திலிருந்து தொடங்குகிறவராக மணிரத்தினம் இருக்கிறார்.

மணிரத்தினத்தின் அழகியல் வெளிப்பாடுகள் வெளிநாட்டுச் செவ்வியலைச் சார்ந்ததாக இருக்கிறது.

வெளிநாட்டுப் படங்களின் செவ்வியல் அழகுகளை  அப்படியே ஒத்தியெடுத்த மாதிரி பல காட்சிகளை அவருடைய படங்களில் பார்க்க முடியும்.

வெளிநாட்டுப் படங்களில் இருப்பதுபோலவே தன்னுடைய படங்களிலும் அதே அழகுகளைக் கொண்டுவந்துவிட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை ஒரு நல்ல படைப்பாளி அத்தனை எளிதாகப் புறம் தள்ளிவிட முடியாது. இத்தகைய எண்ணம் ஒரு ஒளிப்பதிவாளருக்கு எழலாம். எடிட்டருக்கு எழலாம். இசையமைப்பாளருக்கு எழலாம்.

வெளிநாடுகளில் சுற்றிப்பார்க்கச் செல்லும் பிரதமர் அங்கு தன்னை வியக்கவைத்த கட்டிடத்தையோ, நினைவுச் சின்னத்தையோ, பாலத்தையோ, ஏர்ப்போர்ட்டையோ- ஏதோ ஒன்றைத் தன்னுடைய நாட்டிற்கும் கொண்டுவந்துவிட வேண்டும் என்று நினைப்பதை நாம் பாராட்டுகிறோமா இல்லையா?

அதனையே ஒரு கலைஞன் செய்யும்போது ‘அவன் காப்பியடிச்சுட்டான்’ என்ற குற்றச்சாட்டைத்தான் நாம் அவர் மீது வைக்கிறவர்களாக இருக்கிறோம்.

இந்த ஃபார்முலா தமது அதீதமான சொந்தத் திறமைகளை நிரூபித்துப் பின்னர் ‘தாம் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்’ என்ற அளவில் செயல்படும் திறமை மிகுந்த கலைஞர்களுக்குத்தாம் பொருந்துமே அல்லாமல், ஒவ்வொரு படத்திற்கும் தமக்கான அத்தனை சரக்குகளையும் கூசாமல் வெளிநாட்டுப் படங்களிலிருந்து உருவிக்கொண்டு வந்து கல்லாக்கட்டும் பேர்வழிகளுக்கெல்லாம் பொருந்தாது.

எத்தனைக் கலையழகுடன் தங்களுடைய படங்களை வெளிப்படுத்துகிறார்கள் என்பதில் ஒரு இயக்குநருக்கான அடையாளங்கள் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கின்றன. அவர்கள் சொல்லவந்த ‘சேதிகளையும்’ தாண்டி அவர்களை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு அந்த அழகுகள் அவர்களின் பெயர் சொல்லும்.

மணிரத்தினம் படங்களில் பல்வேறு காட்சிகளிலும் காட்சித்தொகுப்புகளிலும் இந்த அழகுகளைக் காணலாம். குறிப்பாக பாடல் காட்சிகளை முத்துச்சரங்கள் போல் கோர்த்துத்தருகிறவர்களில் கை தேர்ந்தவர் மணிரத்தினம். இதனை அவருடைய முதல் படமான ‘பல்லவி அனுபல்லவி’யிலிருந்தே(கன்னடம்) பார்க்கலாம்.

எல்லாம் சரி; ஆனால் இன்றைய சமுதாயம் குறிப்பாக இணைய சமுதாயம் மணிரத்தினத்தை எப்படிப் பார்க்கிறது என்பதற்கு விகடனில் வந்திருக்கும் மணிரத்தினத்தின் பேட்டிக்கான பின்னூட்டங்கள் சாட்சி.

இந்த வார விகடனில் மணிரத்தினத்தின் பேட்டி வந்திருக்கிறது.

அதே இதழில் இளையராஜாவின் பேட்டியும் வந்திருக்கிறது.

இளையராஜா ஜெயகாந்தனைப் பற்றிப் பேட்டியளித்திருக்கிறார்.

மணிரத்தினம் பொதுவாக அவரைப் பற்றியும் அவரது படங்கள் பற்றியும் பேசியிருக்கிறார். இங்கே பின்னூட்டம் இட வந்தவர்கள் அச்சுபிச்சுவென்று எத்தனைப் பொறுப்பற்று கருத்துக்களைத் தெரிவித்திருக்கிறார்கள் என்பதைப் பார்க்க நேர்ந்தாலே இந்தச் சமூகம் என்ன காரணத்திற்காக ஒருவரைத் தூக்கிவைத்துக் கொண்டாடுகிறது என்பதும் இன்னொருவரை என்ன காரணத்திற்காக மூர்க்கமாக முட்டித்தள்ளத் தயாராக இருக்கிறது என்பதும் புரிபடமாட்டேன் என்கிறது.

மணிரத்தினம் பேட்டிக்கு வந்திருக்கும் கருத்துக்களில் ஒரு சில;

1) 

  ‘God Father கதையை, காட்சிகளை பகல் நிலவு, நாயகன், சத்ரியன், அக்னி நட்சத்திரம் என பலமுறை கையாண்டவர். இப்போது தன் அலைபாயுதேவை மீண்டும் தழுவுகிறார்- வறட்சி’

2) 

  ‘இன்றைய ட்ரெண்டில் பாரதிராஜா, விக்கிரமன், பாசில், எழில், சசி, உதயகுமார், வசந்த், கே.எஸ்.ரவிகுமார், ஆகியோர் ஹிட் கொடுப்பது கடினம். இந்தப் படம் பிளாப் ஆனால் இந்த லிஸ்டில் இவரும் வருவார்’

3)   

‘இவர் copy paste king ஆச்சே. கதை சுடுறதுக்கு சொல்லியா தரணும்?’

4) 

  ‘நீங்க என்ன சொன்னாலும் உங்க படம் ஓடாது’

5) 

  ‘ஒவ்வொரு படத்துக்கும் ஓவரா பில்டப்பும் பீட்டரும் விடறீங்க. ஆனா படம் ஓட மாட்டேங்குது’

6) 

  ‘இவர் படத்தைத் தமிழர்கள் புறக்கணித்து பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது’

   

7) ‘தளபதி- பார்ட்-2? மூலக்கதை, திரைக்கதை, வசனம் மறுபடி வியாசரா?’

-இவை மணிரத்தினத்தின் பேட்டிக்கான சில பின்னூட்டக் கருத்துக்கள். இனி இளையராஜாவின் பேட்டிக்கான பின்னூட்டக் கருத்துக்களைப் பார்ப்போம்.

1) ‘இருவரும் தமிழின் இரண்டு கண்கள். அவர்களைப் பற்றி நாமே அவர்கள் வாழ்ந்த காலத்தில் வாழ்ந்தோம் என்று பெருமைப் பட்டுக்கொள்ளலாம்’

2) ‘தமிழன்னையின் இரு செல்லக் குழந்தைகள். ஒன்று மற்றொன்றை உயர்த்துகிறது. அதனால் அதுவும் உயர்வு பெறுகிறது.’

3) ‘ஒரு சஹாப்தம் இன்னொரு சஹாப்தத்தை நினைவு கூர்கிறது’

4) ‘பெருமைக்குரிய ஒரு தமிழனைப் பற்றி பெருமைக்குரிய இன்னொரு தமிழன்’

-இவை இளையராஜா பேட்டிக்கு போடப்பட்டிருக்கும் கருத்துப் பின்னூட்டங்கள். இந்த இணைய சமூகம் எதை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது என்பதே புரிபடவில்லை. இந்த வித்தியாசங்களை மட்டும் கவனத்தில் வைத்துக்கொண்டு இப்போது ‘ஓ காதல் கண்மணி’க்கு வருவோம்.

பல்வேறு எதிர்பார்ப்புகளுக்கு மத்தியில் இந்தப் படம் வந்திருக்கிறது. குறிப்பாக மணிரத்தினத்தின் சில தொடர் தோல்விகள் அவரை முடக்கிப்போட்டிருக்கும் என்றுதான் பலரும் நினைத்திருப்பார்கள். 

அந்தச் சோர்வும் முடக்கமும் துளிக்கூடத் தோன்றாவண்ணம் இளமைத்துள்ளலுடன் ஒரு படத்தை தைரியமாகத் தரமுடிவதற்கு அவருடைய கலை மேதைமையே காரணம்.

அவருடைய இலக்கு இன்றைய இளைய சமுதாயம். அவர்களைப் பற்றிய படத்தை அவர்களுக்காகவே எடுத்திருப்பதுபோல் அவர்களையே குறிவைத்து அடித்திருக்கிறார் மணிரத்தினம்.

அவர்களுடைய வாழ்க்கை, அவர்களுடைய எதிர்பார்ப்புகள், கனவுகள், ஆசைகள், வாழ்க்கையை அணுகும் முறைகள் எல்லாவற்றையும் பட்டவர்த்தனமாகச் சொல்லிச் செல்கிறார்.

லிவிங் டுகெதர் என்று வாழ ஆரம்பிக்கும் ஒரு ஜோடி தங்களுக்கான அன்றாடச் சிக்கல்கள் வரும்போது அதனை எப்படிச் சமாளிக்கிறார்கள் என்பதையும் தாங்கள் தங்கியிருக்கும் ஒரு குடும்பத்திற்கு எந்த அளவு உதவியாயிருக்கிறார்கள் என்பதையும் அழகுபடச் சொல்கிறார்.

காதல் கண்மணி படத்தில் என்ன சொல்லவருகிறார் என்பதை மேற்கண்ட விகடன் பேட்டியில் இப்படிச் சொல்கிறார். “மில்லினியம் ஆரம்பிச்சப்ப இளைஞர்கள் ரெபெல் ஆனாங்க. ஒரு குட்டிப் புரட்சிக்காரன் மாதிரி. ஆனா அந்தப் புரட்சியெல்லாம் அவங்க அப்பா அம்மா குடும்பத்துக்கு எதிரா மட்டுமே இருந்தது. படிப்பு, வேலை, கல்யாணம்னு எல்லாமே குடும்பம் சொல்றதுக்கு எதிரா செய்யணும்னு தீர்மானவா இருந்தவங்களைப் பிரதிபலிச்சவர் ‘அலைபாயுதே’ மாதவன்.

இப்போ குடும்பத்தை மட்டும் எதிர்க்கலை. எல்லாருக்கும் எதிரா எல்லா விஷயங்களுக்கும் எதிரா புரட்சி பண்றாங்க.’நான் இப்படித்தான். என்னை யாரும் எந்தக் கேள்வியும் கேட்கக்கூடாது’ன்னு தன் செல்ஃபைத் தக்கவச்சுக்கற முயற்சி. செல்ஃபி தலைமுறை. சமூகத்தின் so called சட்டதிட்டங்களுக்குக் கட்டுப்படக்கூடாதுங்கற ஒரே அஜெண்டா மட்டும்தான் அவங்களுக்கு. அவங்க வாழ்க்கையில் காதலுக்கு என்ன ரோல்? அதை மட்டும் படத்தில் பேசியிருக்கோம்” என்கிறார்.

மிக மிகக் கவனமாக கத்தி மேல் நடக்க வேண்டிய கதை.

காட்சிச் சித்தரிப்புகள் பல இடங்களில் ‘இது ரொம்பவும் ஓவரோ’ என்று தோன்றவைக்கிறது. 

நண்பனின் திருமண வைபவத்தின்போது சர்ச்சில் ஒரே வரிசையில் உட்கார்ந்துகொண்டு படத்தின் நாயகனும் நாயகியும் செல்போன் நம்பரைக் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு அங்கேயே செல்போனில் காதல் தொடங்குவதெல்லாம் டுபாக்கூர் கற்பனை என்றே சொல்லவேண்டும். ஏனெனில் எந்த சர்ச்சிலும் அப்படியெல்லாம் பூஜை நேரத்தில் பேசிக்கொண்டிருக்க அக்கம் பக்கத்திலிருப்பவர்கள் எல்லாம் விட்டுவிட மாட்டார்கள். எழுந்து வெளியே போ என்று விரட்டிவிடுவார்கள். படத்தில் சின்ன முகச்சுழிப்புடன் அக்கம்பக்கதிலிருப்பவர்கள் ஸ்ரீராமுக்கு குளோசப்பில் முகத்தைக் காண்பிக்க காதலர்கள் பாட்டுக்குத் தங்கள் காதலை ஆரம்பித்துத் தொடர்வதாகக் காட்டப்படுகிறது. ஆனால் இம்மாதிரியான வேண்டாத விஷயங்கள் சொற்பம்தான்.

மும்பையும், மும்பைத் தெருக்களும், மின்சார ரயில்களும் மழையும் படத்தின் போக்கை 

முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருக்கின்றன. ஸ்ரீராம் தமது பங்கிற்கு அழகியலைச் சேர்த்திருக்கிறார்.

ஏ.ஆர்.ரகுமான் தம்முடைய எல்லாப் பாடல்களையுமே சர்வதேச மோஸ்தரில்தான் போட வேண்டும் என்று உறுதிமொழி ஏற்றிருக்கிறார் போல. எல்லாப் பாடல்களுமே சம்பிரதாய வடிவங்களிலிருந்து விலகிச்சென்றுதான் ஒலிக்கின்றன. அத்தனை இரைச்சல்களுக்கு மத்தியிலும் கொஞ்சூண்டு இசையையும் சேர்க்கிறார் என்பதுதான் ஒரே ஆறுதல். அரேபிய கஜல் பாணியில் அமீன் பாடும் பாடலும் மனதில் உட்கார்ந்துகொள்கிறது. ‘மலர்கள் கேட்டேன் வனத்தினைத் தந்தனை’ நம்முடைய பாணிக்கு ஏற்றதாக இருப்பதால் படத்தில் இன்னமும் முழுமையாக இருந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்குமே என்று எண்ணவைக்கிறது.

கதாநாயகனும் கதாநாயகியும் முகத்தோடு முகம் வைத்து உரசிக்கொண்டிருப்பதும், ஒரு முகத்திற்கும் அடுத்த முகத்திற்கும் அங்குலம்கூட இடைவெளி இல்லாமல் இருப்பதும், முத்தமிட்டுக்கொள்வதும்தாம் மொத்தப் படத்தின் முக்கால்வாசி ஃப்ரேம்கள்.

இப்படி லிவிங் டுகெதரில் இருக்கும் காதல் ஜோடிகள் எத்தனை விரைவில் ஆஸ்பத்திரியின் கைனகாலஜி செக்ஷனுக்குப் போய் நிற்க நேரிடும் என்றும் அங்கே இருக்கும் சூழலைப் பார்த்து ஏற்படும் பதைபதைப்பும், அடிவயிற்றில் கவ்வுகின்ற பயத்தையும் பாசாங்குகள் எதுவும் இல்லாமல் சித்திரித்திருக்கிறார் இயக்குநர். கடைசியில் ஏற்படும் டுவிஸ்ட் மணிரத்தினம் டச்!

துல்கர் சல்மான் என்ற மம்முட்டி மகன் கதாநாயகனாக ஏற்றிருக்கும் பாத்திரத்திற்குக் கச்சிதமாகப் பொருந்துகிறார். தமிழில் வலம்வர முடியுமா என்பதை இன்னமும் இரண்டொரு படங்கள் ஆனபிறகுதான் சொல்லமுடியும்.

கதாநாயகி நித்யா மேனன். பல இடங்களில் கொள்ளை அழகு. நடிப்பில் பல இடங்களில் கதாநாயகனையும் தாண்டி ஸ்கோர் பண்ணுகிறார். சில இடங்களில் காஜல் அகர்வாலையும் சில அசைவுகளில் மீனாவையும் நினைவு படுத்துகிறார். நித்யா மேனன் ஒரு பெரிய ‘ரவுண்டு’ வருவார் என்று நிச்சயமாகச் சொல்லலாம்.

ஒரு இளம் காதல் ஜோடி. அல்லது ஒரு இளம் கண்மணி ஜோடி……………. இவர்களுடன் இவர்களுக்கு இடம் தரும் வயதான பிரகாஷ்ராஜ், லீலா தாம்சன் ஜோடி. இவர்கள் இருவருக்குமான கணவன் மனைவி உறவு, பந்தம் பாசம் பிணைப்பு அத்தனையும் உறுத்தல் இல்லாமல் சொல்லப்படுகிறது. 

அத்தனை வயதிலும் ஒருவருக்கொருவர் எந்த அளவு பாசத்தால் பிணைக்கப்பட்டுள்ளார்கள் என்பதும், ஒரு இணை ஜோடி சேர்வது என்பது வெறும் செக்சுக்காக மட்டுமே இல்லை என்பதையும் எந்தவிதக் குறியீடுகளும் வசனங்களும் இல்லாமல் அனாயாசமாய்ச் சொல்லிச் செல்கிறார் இயக்குநர்.

ஒரு சாதாரண ஒற்றை வரி சம்பவத்தை இருபது நிமிட பரபரப்புடன் கூடிய கிளைமாக்ஸாக மாற்றுவதற்கு மணிரத்தினம் போன்ற தேர்ந்த இயக்குநர்களால் மட்டுமே முடியும். லிவிங்டுகெதர் என்ற, இளைய தலைமுறையை வசீகரிக்கும் ஒரு மாயச்சுழல் மேல் இயல்பான தமது பார்வையை அழுத்தமாகவே பதிவு செய்திருக்கிறார் மணிரத்தினம்.